Strange Brew to przepełniony subtelnością wywar, który poprzez ciągłe próby okiełznania muzycznych wibracji i energii trafia w gusta ludzi obdarzonych słuchem conajmniej nietypowym. Wielu bez zmrużenia oka wskaże w naszych śmiałościach w obcowaniu z przyrodą dźwiękową awangardę typową chyba tylko dla dadaistów, którzy słynęli zę świadomego niszczenia.

Tam jednak, gdzie inni widzą brak melodii, my widzimy przestrzeń idealną do chwilowego wydzierżawienia przez pojedyncze impresje oscylujące wokół sisley’owskich amorfizacji z końca XIX wieku. Nie widzimy barw, dlatego wolimy grać w cieniu. Nie patrzymy w dal, gdyż staramy spoglądać się na wszystko naraz, co i tak jest jedynie
punktem wyjścia do tego Czegoś Poza. Chodzi o punkt kulminacyjny, który unosi się zwiewnie po naszych muzycznych bezdrożach, aby trafić na swój moment i urzec zaskoczonych słuchaczy (w tym także, nierzadko, nas samych) swoją prostotą, wielopłaszczyznowością i uczuciem.

Nie planujemy naprawy świata, co najwyżej pragniemy wyryć się w swoich pamięciach, że w tych muzycznych chwilach udało nam się coś istotnego osiągnąć.