VESPA to jeden z pierwszych zespołów, które podjęły się straceńczej misji przeszczepiania na nadwiślański grunt rytmów ska. Koncertowy debiut Vespy (vespa to po włosku osa, to także nazwa kultowego wśród modsów i skinheadów skutera) miał miejsce w 1995 roku. Dwa lata później (1997) nakładem nieistniejącej już wytwórni QQRYQ ukazał się debiutancki materiał „Vespa”. Jeden z pierwszych polskich albumów utrzymanych od początku do końca w stylistyce ska spotkał się z doskonałym przyjęciem amatorów tego gatunku. Na kasecie znalazły się bezpretensjonalne i żywiołowe piosenki, tryskające energią i młodzieńczym entuzjazmem, wykonane przez przepisowy skład ska z sekcją dętą na czele. Takie utwory jak „Fantomas” czy „Skutermania” do dzisiaj stanowią żelazny punkt koncertów Vespy. Przez kolejne lata Vespa intensywnie koncertowała, zmieniała skład i zawieszała co jakiś czas działalność. W 2003 Jimmy Jazz Records wydało drugą płytę zespołu – „Bujaj się”. Tym albumem Vespa udowodniła, że nie stanęła w miejscu: pojawiły się wyraźne odwołania do klasyki gatunku, jazzujące aranżacje sekcji dętej, rozbudowane utwory instrumentalne. Muzycy postanowili też połączyć pulsację ska ze swingowymi fascynacjami, czego efektem był największy przebój pochodzący z „Bujaj się” – piosenka „To miasto”. Wkrótce po tym Osa zaczęła intensywnie koncertować i pracować nad premierowym materiałem. To on znalazł się na „Potworze”. W czerwcu 2007 zespół własnym sumptem wydał singiel "Gorące lato w mieście/Nie kłam”, który był zapowiedzią całego albumu "Potwór". Płytka spotkała się z doskonałym przyjęciem, pierwszy utwór trafił na plejlisty wielu stacji radiowych: zarówno tych lokalnych, jak i ogólnopolskich (popularna BISka). Jesienią 2007 muzycy postanowili wziąć sprawy w swoje ręce i powołali do życia Showbiz Monstaz Records, która jest wydawcą „Potwora”. „Potwór” to kolejny krok Vespy w kierunku wypracowania swego odrębnego stylu, którego pierwsze sygnały pojawiły się na poprzedniej płycie - zgrabnego połączenia jamajskiej pulsacji ska i rocksteady z amerykańskim "swing revivalem". Na "Potworze" nie zabrakło utworów instrumentalnych (m.in. interpretacja "Equinox" J. Coltrane’a), pojawiają się też wyraźne odwołania do klasyki gatunku "Nie kłam" (czyli "Please, stop your lying" Errola Dunkley’a) i "Rub up, push up" jamajskiego klasyka, Justina Hindsa. Osobną warstwę płyty stanowią teksty: raz z wdziękiem i dowcipem mówiące o relacjach damsko-męskich i życiu w miejskiej dżungli, innym razem opowiadające filmowe historie o kobietach-morderczyniach, wilkołakach, czy gigantycznych osach. VESPA prócz nagrań prowadzi ożywioną działalność koncertową i robi to naprawdę dobrze. Nie należy na pewno do zespołów, których członkowie zakłopotani wychodzą na scenę, by za karę odegrać swój smutny repertuar. Wystrojeni w czarne garnitury i wąskie krawaty z czarującą wokalistką na froncie są w stanie rozgrzać do czerwoności parkiet każdego klubu. Za sprawą estradowo-dancingowej konferansjerki łapią doskonały kontakt z publiką, wbrew temu, co mówią (Vespa przedstawia się jako „prawdopodobnie najgorszy zespół w Polsce od 1995”) są też niezłymi muzykami. Prócz klubowych występów dobrze sobie radzą na dużych, festiwalowych scenach, mieli też okazję stanąć przed publicznością niemiecką i czeską.